Deutsch
English
العربية
Her gün profesyonel olarak ölüm ve geçicilikle uğraşıyoruz. Sevdiklerinizi hatırlatmak için tasarlanmış ahşap mezar taşları tasarlıyoruz. Ancak konuya çok aşina olsak da, kendi hayatımızdan biri vefat ettiğinde nasıl hissettiği her zaman şaşırtıcıdır ve ardında acı verici bir boşluk bırakır.
Bu şekilde, yaşamın ne kadar kırılgan olduğunu hatırlatırız. Yaşadığımız kayıplar, ölen kişiyi, kendi varlığımızı ve sahip olduğumuz ve diğer insanların kalplerinde geride bıraktığımız anlamı düşünmemizi sağlar.
İsimleri her gün mezar plakalarında görüyoruz – bu isimlerin her birinin arkasında benzersiz bir hikaye gizli. Ölen her insanın hayalleri, umutları ve ilişkileri vardı. Ahşap panelleri tasarlarken, aşklarını ve anılarını kelimelere ve sembollere dökmek isteyen yaslıların acısını ve kederini hissediyoruz.
Ve bize hayatın ne kadar değerli ve geçici olduğunu hatırlatın. Bize her anı el üstünde tutmamızı ve bunu yapma şansımız varken etrafımızdaki insanları sevmemizi ve desteklememizi hatırlatır – çünkü sonunda geriye kalan tek şey yaşadıklarımızın ve verdiklerimizin hatırasıdır.
Bizi geçicilikle karşı karşıya bırakan bu çalışmanın ortasında, biz kendimiz sadece hisseden ve yas tutan insanlarız. Ölümün bıraktığı delikler derin ve acı vericidir. Ama aynı zamanda bize hayatın ne kadar değerli ve anlamlı olduğunu ve sevdiklerimizin anılarını korumanın ve onurlandırmanın ne kadar önemli olduğunu hatırlatıyorlar.
Ahşap sanatında, herhangi bir mezar taşından daha fazlası olan hatıra parçaları yaratıyoruz. Onlar sevginin, hafızanın ve takdirin bir ifadesidir. Kendi acımızı kanalize etmemize yardımcı olurlar ve yasaklı olanlar için bir keder ve rahatlık yeri sağlarlar.
Ölüm mesleğimizin bir parçası olabilir, ancak bize her zaman kişisel ve derin bir şekilde dokunur. İnsanları kederlerinde çalışmalarımızla destekleme ve sevdiklerinin anısını canlı tutmalarına yardımcı olma fırsatı için minnettarız. Bunu yaparken, insanlara her renkten ve her yönden saygı duyuyoruz. Dışlamıyoruz – mezarlıktaki çalışmalarımızla çeşitliliği ve kimliği mümkün kılıyoruz.
Bütün bunlar, hayatın ne kadar değerli olduğunu ve sahip olduğumuz zamanı bilinçli olarak kullanmanın ve önemli izler bırakmanın ne kadar önemli olduğunu sürekli hatırlatıyor.
Kendi kaybımızın ortasında, oğlumuzu esirgemiyoruz. Kederlerimizden uzak durmasına izin vermeyiz. Ölümle dürüst ve açık bir şekilde ilgileniyoruz. Her zaman “cevaba” sahip değiliz, ama biz ebeveynler de her şey için açıklamalar istiyoruz – açıklanamaz olanlar için bile!
Gelip geçiciliğe bir cevap bile var mı?
“Bilmiyoruz.”
Sonra birdenbire dört yaşındaki bir çocuğun inanç ve bilgi arasındaki farkı bile anlamayabileceğini fark ettim. Ben de oğluma sordum:
“Ağacın arkasında bir kedi olduğunu mu düşünüyorsun?”
“Evet, bence öyle.”
“Ama biliyor musun?”
“Hayır, bilmiyorum.”
Ölümle de aynı şey geçerli. Bedenin öldüğünü biliyoruz, ama kimse sevgiye, düşüncelere ve ruha ne olduğunu bilmiyor. Herkesin bu konuda farklı bir fikri var. Sonra ona bazı insanların cennet olduğuna inandığını, diğerlerinin reenkarnasyona inandığını ve ardından Cennet Bahçesi’nin birkaç çocuk dostu versiyonunun takip ettiğini söyledim.
“Ve sevgilim, ne düşünüyorsun?”
“Hmm, anne, sanırım ölüler bir kuyuya gidiyorlar, ondan sihirli su içiyorlar ve karıncalar olarak geri dönüyorlar.”
Garip görünebilir, ancak bu küçük bir çocuk için ayrılmayı daha somut hale getirir. Biz yetişkinler bile bunu yapamazken bir çocuğun sonluluğu nasıl anlaması beklenir?
Bu resmi oğlumuz hazırladı. Mezara konulacak. Dedesi için bir sevgi ve anılarla dolu canavar yarati, bağlılık simgesi, bilinmeyene dair umudumuzu temsil eden bir sembol. Dedemize yolculuğunda huzur ve ışık versin. 🤍✨🌱⛲️🐜
